William Wharton

HenryLee

William Wharton (Albert Du Aime) – amerykański pisarz (choć on głównie uważa się za malarza Wink

) urodzony 7 listopada 1925 roku w Filadelfii, najbardziej znany ze swojej pierwszej powieści Ptasiek. Autor tworzy powieści obyczajowo - psychologiczne, których bohaterem jest zawsze alter-ego pisarza. Przekazuje w nich prostą, ale przejmującą filozofię życiową, w której najważniejsza jest głębokie i świadome przeżywanie swego życia, wykorzystywanie posiadanych przez siebie talentów i możliwości, a także kultywowanie wartości rodzinnych. (za Wikipedią)

To jeden z moich ulubionych pisarzy, którego książki wręcz ubóstwiam. Ja wiem, że nie każdemu pasuje jego estetyka, a niektórych może wręcz nudzić (de gustibus non dysputant). Ja znajduję w jego twórczości wszystko, co jest mi potrzebne (nie będę się wywnetrzać Yellow_Light_Colorz_PDT_19 ). Polecam gorąco! Jego książki ‘pochłania’ się w jedną noc.

Marcin

Nie znam

anca

Czytalam "Ptaśka". Ale nic poza tym, bo taki jakiś... niesmak czulam po przeczytaniu tej książki...

HenryLee

Dlaczego niesmak? Nie pasował Ci jego styl, sposób ukazywania rzeczywistości, postrzegania świata, przedstawiona historia, a może coś zupełnie innego?
Pytam z ciekawości Wink

anca

Wiesz, nie pamiętam dokladnie, bo bylam smarkulą jak ją czytalam - do gimnazjum jeszcze chodzilam(i moze wlasnie dlatego tak podzialala na mnie). Chyba wlaśnie sposób ukazywania świata, takie to bylo dla mnie przerażające, zbyt naturalistycznie napisane.
Wiem, że podobne odczucia mialam po przeczytaniu "Blaszanego Bębenka" Guntera Grassa i "Lotu Nad Kukulczym Gniazdem" Kena Kesey.

drellka

z Whartona lubie 'spoznionych kochankow' i 'niezawinione smierci' - te dwie ksiazki wciagnely mnie najbardziej.

HenryLee

anca

Ja nie mogę powiedzieć, że lubie sposób pisania tych autorów... Ale uważam ich książki za pozycje godne przeczytania. O to chodzi, żeby książka wywolywala jakieś emocje w czytelniku, prawda? Smile

Nie każdemu tego typu pióro odpowiada, ale jak książka jest dobra, to zapada w pamięć Smile

HenryLee

Tak, to prawda, ale z czytania trzeba też czerpać przyjemność. Jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się, żeby książka, która mi sie wybitnie nie podobała (właśnie chodzi tu głównie o styl autorów), pozostała w mojej pamięci. A nawet jeżeli tak się jednak stało, to budziła zawsze te negatywne emocje Wink

Ale są też książki 'ciężkie w odbiorze', tak jakby innej kategorii. Pisane specyficznym językiem, traktujące o sprawach 'wszelakich' (niech każdy sobie sam dopowie...), czasami budzące niesmak (ja na przykład napisałaś o Ptaśku). Jednocześnie one wywołuja wypieki na twarzy, dreszcze na ciele, dziwne uczucie niepokoju i sprawiaja, że nie możesz przestać ich czytać, a gdy skończysz to nie możesz przestać o nich myśleć. Heh, a może tylko ja tak mam Wink